Zwój magiczny. XIX wiek. Wymiary: 165 x 9 cm. Młodsze dopiski na tekście w kilku miejscach.
Zwoje lecznicze były wykonywane przez duchownych etiopskiego kościoła. Każdy zwój był wytwarzany zgodnie z wytycznymi astrologicznymi. Przygotowanie pergaminu rozpoczynał rytuał, w którym zwierzę zastępuje cierpiącego, a gotowy zwój zastępuje ich skórę. Ta symboliczna relacja rodziła ścisły związek między zwojem a jego właścicielem.
Osoba najpierw ocierała się o żywe zwierzę, a następnie, po zabiciu zwierzęcia (zwykle była to koza) nacierała się jego krwią i treścią żołądkową. Dopiero wtedy skóra była moczona i wyprawiana. Potem gotowy pergamin był cięty i zszywany w zwój. Przenośne zwoje wykonane były według wysokości „klienta” – by zapewnić duchową ochronę od stóp do głów.
Zwoje noszono na szyi jako swego rodzaju amulet. Wierzono, że etiopskie zwoje uzdrawiają i eliminują choroby, usuwając złe duchy i demony z chorej osoby. Podczas gdy leki oparte na składnikach roślinnych i zwierzęcych łagodziły objawy fizyczne, zwoje lecznicze łagodziły objawy duchowe. Medycyna etiopska i leczenie talizmanami czerpały z tradycji chrześcijańskiej i muzułmańskiej (np. arabskojęzyczne zwoje ochronne).
Zwoje lecznicze prawdopodobnie powstały ok. I-VIII wieku, a używano ich masowo aż do XIX wieku. Były bardzo popularne, mimo tego, że używanie magicznych przedmiotów było surowo karane. Etiopski Kościół zwalczał używanie magicznych przedmiotów, ale zwoje tolerował, ponieważ zawierają teksty chrześcijańskie. Zwoje miały chronić przed demonami czy złowrogim zaklęciom.
