Akt notarialny z 1484 roku na pergaminie

SPRZEDANY Chcesz kupić PODOBNY? Napisz do nas to poszukamy dla Ciebie: a@e-cymelia.pl

Nabywca otrzyma charakterystykę rękopisu sporządzoną przez historyka znającego biegle łacinę i zajmującego się średniowieczem (tytuł naukowy doktora habilitowanego). Gwarancja autentyczności oraz legalnego pochodzenia. Brak pieczęci i wpisów własnościowych.

Język rękopisu: łacina – w średniowieczu język uniwersalny – powszechnie używany i znany w całej wykształconej Europie, także w Polsce (dotyczy to zarówno pism kościelnych jak i pism świeckich – np. dokumenty prawne sporządzano po łacinie – w tym ówczesnym międzynarodowym języku…)

UWAGA – karta jest pergaminowa. Nie jest to rękopis na papierze, ale na specjalnie wyprawionej skórze.

Niezwykle rzadki ślad dawnego notariatu. W przypadku naszej oferty gwarantujemy autentyczność i datowanie.

Nabywca z rękopisem otrzyma opis sporządzony przez naukowca – na odwrocie opisu jest skan fragmentu dokumentu – w skali 1:1, co uniemożliwia użycie tej pisemnej analizy do np. sprzedaży innego rękopisu.

Kupujący otrzyma też imienną fakturę – świadectwo, że jest to jego własność, że wszedł w posiadanie tak unikatowego zabytku legalnie oraz, że należne podatki zostały opłacone (nie musi płacić podatku pcc – od zakupu rzeczy używanej powyżej 1000 zł).

Charakterystyka rękopisu z 1484 roku sporządzona przez dr hab.

Jest to instrument notarialny czyli dokument na pergaminie wystawiony przez notariusza publicznego. Został spisany po łacinie 7 lutego 1484 r. w Baino we Włoszech.
Data i miejsce wystawienia dokumentu znajduje się w pierwszym i drugim wersie: millesimo quadragentesimo octuagesimo quarto indicione secunda die mercuri mensis februari in Baino. Dokument dotyczy rodzinnych rozliczeń, zapisów testamentowych ojca zawierających nadania dla syna.

Notariuszem publicznym sporządzającym ten dokument był Marini de Baino, prowadzący swą imbrewiaturę czyli księgę wpisów dokumentów wystawionych w jego kancelarii. U dołu widoczny jego znak notarialny. Do posiadania własnego znaku zobowiązany był każdy notariusz, podobnie jak i do prowadzenia imbrewiatury.

Instytucja notariatu publicznego rozpowszechniła się we Włoszech i południowej Francji w XII w. Dokument sporządzony przez notariusza publicznego upoważnionego przez papieża lub cesarza (tzw. autorytet) i zaopatrzony odręcznym znakiem notariusza posiadał wagę i zaufanie publiczne. Każdy instrument notarialny posiadał znak notarialny świadczący o jego autentyczności.