Sprzedane. Szukasz podobnego zabytku? Zapytaj: a@e-cymelia.pl
Kupujący otrzyma imienną fakturę – świadectwo, że jest to jego własność, że wszedł w posiadanie tak unikatowego zabytku legalnie oraz, że należne podatki zostały opłacone (nie musi płacić podatku pcc – od zakupu rzeczy używanej powyżej 1000 zł).
Język druku: łacina – w średniowieczu i później język uniwersalny – powszechnie używany i znany w całej wykształconej Europie, także w Polsce (dotyczy to pism kościelnych jak i świeckich – np. dokumenty prawne sporządzano po łacinie – w tym ówczesnym międzynarodowym języku…).
Nabywca z rękopisem otrzyma opis sporządzony przez naukowca – na odwrocie opisu jest skan fragmentu dokumentu – w skali 1:1, co uniemożliwia użycie tej pisemnej analizy do np. sprzedaży innego zabytku.
Charakterystyka rękopisu z XVI wieku sporządzona przez dr hab.
Jest to instrument notarialny czyli dokument wystawiony przez notariusza publicznego. Dokument został spisany na pergaminie po łacinie w Bolonii we Włoszech 14 kwietnia 1575 r. Rękopis liczy 4 strony o wymiarach ok. 17 x 24 cm. Zawiera okładkę z błękitnego papieru czerpanego o wymiarze większym niż pergamin.
Data i miejsce wystawienia dokumentu znajduje się w drugim i trzecim wersie: millesimo quingentesimo septuagesimo quinto indicione tercia die quartadecima mensis Aprilis. Dodatkowo do datacji posłużył pontyfikat ówczesnego papieża Grzegorza XIII. Dokument dotyczy rodzinnych rozliczeń, regulacji majątkowych między Jakubem de Luccatelli kupcem żelaznym a Katarzyną de Castellani wdową po Bartłomieju de Luccatelli, występującą jako opiekunka swych synów Jana, Augustyna i Aleksandra. Rozliczenia opiewały na 1600 funtów (1 funt (libra) ok. 327 gramów) srebrnej monety miary bolońskiej. Na niebieskiej okładce instrumentu notarialnego widnieje imię Giovanni (Jan) Locatelli jako rozliczającego się, jednak z treści dokumentu wynika, że jest to Jakub (Jacobus) de Luccatelli.
Na ostatniej stronie wymienieni są świadkowie akcji prawnej. Notariuszem publicznym sporządzającym ten dokument był Achilles Panzachius syn Mikołaja, który swe uprawnienia notarialne posiadał z komitywy papieskiej i cesarskiej.
U dołu ostatniej strony widoczny znak notarialny zawierający inicjały notariusza Achillesa Panzachiusa -AP. Do posiadania własnego znaku zobowiązany był każdy notariusz.
Instytucja notariatu publicznego rozpowszechniła się we Włoszech i południowej Francji w XII w. Dokument sporządzony przez notariusza publicznego upoważnionego przez papieża lub cesarza (tzw. autorytet) i zaopatrzony odręcznym znakiem notariusza posiadał wagę i zaufanie publiczne. Każdy instrument notarialny posiadał znak notarialny świadczący o jego autentyczności.
