Wycena 1.500 zł. Chcesz kupić? Zaproponuj swoją cenę: a@e-cymelia.pl
Kupujący otrzyma imienną fakturę – świadectwo, że jest to jego własność, że wszedł w posiadanie tak unikatowego zabytku legalnie oraz, że należne podatki zostały opłacone (nie musi płacić podatku pcc – od zakupu rzeczy używanej powyżej 1000 zł).
Język druku: łacina – w średniowieczu i później język uniwersalny – powszechnie używany i znany w całej wykształconej Europie, także w Polsce (dotyczy to pism kościelnych jak i świeckich – np. dokumenty prawne sporządzano po łacinie – w tym ówczesnym międzynarodowym języku…).
Nabywca z rękopisem otrzyma opis sporządzony przez naukowca – na odwrocie opisu jest skan fragmentu dokumentu – w skali 1:1, co uniemożliwia użycie tej pisemnej analizy do np. sprzedaży innego zabytku.
Charakterystyka rękopisu z XVI wieku sporządzona przez dr hab.
Jest to instrument notarialny czyli dokument wystawiony przez notariusza publicznego. Dokument został spisany na pergaminie po łacinie w Bolonii we Włoszech 26 listopada 1593 r. Rękopis liczy 4 karty o wymiarach ok. 17,5 x 23 cm.
Data i miejsce wystawienia dokumentu znajduje się w drugim i trzecim wersie: millesimo quingentesimo nonagesimo tertio die viginto sexto mensis Novembris. Dodatkowo do datacji posłużył pontyfikat ówczesnego papieża Klemensa VIII. Dokument dotyczy rodzinnych rozliczeń, regulacji majątkowych między Franciszkiem de Guardi krawcem i jego bratem Filipem, a Janem de Selmis z małżonką Reginą. Sprawa dotyczy posagu Reginy. Rozliczenia opiewały na 94 funty (1 funt (libra) ok. 327 gramów) srebrnej monety miary bolońskiej. Część kwoty – 40 funtów – została uregulowana, pozostała miała zostać spłacona zastawem.
Na 3 i 4 stronie wymienieni są świadkowie akcji prawnej. Notariuszem publicznym sporządzającym ten dokument był Melchior Panzacchi z Bolonii, jednak podpisał go notariusz Walerian Panzacchi, bo Melchior zmarł.
U dołu ostatniej strony widoczny znak notarialny zawierający inicjały notariuszy Melchiora i Waleriana Panzacchi – M, W, P. Do posiadania własnego znaku zobowiązany był każdy notariusz.
Instytucja notariatu publicznego rozpowszechniła się we Włoszech i południowej Francji w XII w. Dokument sporządzony przez notariusza publicznego upoważnionego przez papieża lub cesarza (tzw. autorytet) i zaopatrzony odręcznym znakiem notariusza posiadał wagę i zaufanie publiczne. Każdy instrument notarialny posiadał znak notarialny świadczący o jego autentyczności.
