Wycena 1.000 zł. Chcesz kupić? Zaproponuj swoją cenę: a@e-cymelia.pl
Kupujący otrzyma imienną fakturę – świadectwo, że jest to jego własność, że wszedł w posiadanie tak unikatowego zabytku legalnie oraz, że należne podatki zostały opłacone (nie musi płacić podatku pcc – od zakupu rzeczy używanej powyżej 1000 zł).
Język druku: łacina – w średniowieczu i później język uniwersalny – powszechnie używany i znany w całej wykształconej Europie, także w Polsce (dotyczy to pism kościelnych jak i świeckich – np. dokumenty prawne sporządzano po łacinie – w tym ówczesnym międzynarodowym języku…).
Nabywca z rękopisem otrzyma opis sporządzony przez naukowca – na odwrocie opisu jest skan fragmentu dokumentu – w skali 1:1, co uniemożliwia użycie tej pisemnej analizy do np. sprzedaży innego zabytku.
Charakterystyka rękopisu z XVII wieku sporządzona przez dr hab.
Jest to instrument notarialny czyli dokument wystawiony przez notariusza publicznego. Dokument został spisany na cienko wyprawionym pergaminie po łacinie w Bolonii we Włoszech 15 stycznia 1601 r. Rękopis liczy 4 strony o wymiarach ok. 16,5 x 22,5 cm. Zawiera okładkę z błękitnego papieru czerpanego.
W drugim i trzecim wersie znajduje się data wystawienia: millesimo sexcentesimo primo indicione decima quarta die quinto decimo mensis Ianuarii. Dodatkowo do datacji posłużył pontyfikat ówczesnego papieża Klemensa VIII. Dokument dotyczy sprzedaży ziemi uprawnej w gminie (tj. komunie miejskiej) dokonanej przez Jana Dominicusa de Sartis wieśniaka (ewentualnie ogrodnika, zarządcę majątku) na rzecz Franciszka de Guardis krawca.
Na ostatniej stronie wymienieni są świadkowie akcji prawnej. Notariuszem publicznym sporządzającym ten dokument był Melchior Panzachi z Bolonii, syn Mikołaja.
U dołu ostatniej strony widoczny znak notarialny. Do posiadania własnego znaku zobowiązany był każdy notariusz.
Instytucja notariatu publicznego rozpowszechniła się we Włoszech i południowej Francji w XII w. Dokument sporządzony przez notariusza publicznego upoważnionego przez papieża lub cesarza (tzw. autorytet) i zaopatrzony odręcznym znakiem notariusza posiadał wagę i zaufanie publiczne. Każdy instrument notarialny posiadał znak notarialny świadczący o jego autentyczności.
